Michelangelo Antonioni

Michelangelo Antonioni
Ilustracja
Antonioni w 1995
Data i miejsce urodzenia 29 września 1912
Ferrara
Data i miejsce śmierci 30 lipca 2007
Rzym
Zawód reżyser, scenarzysta
Współmałżonek Letizia Balboni (1942–54)
Enrica Antonioni (1986–2007)
Lata aktywności 1942–2004
Odznaczenia
Order Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy (1951-2001) Medaglia d'oro ai benemeriti della Cultura e dell'Arte
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Michelangelo Antonioni (ur. 29 września 1912 w Ferrarze, zm. 30 lipca 2007 w Rzymie)[1] – włoski reżyser, scenarzysta i montażysta filmowy. Uznawany za jednego z najwybitniejszych twórców kina autorskiego w historii[2]. Jego dzieła uchodzą za rewolucyjne w kwestii filmowej narracji oraz podejścia do realizmu w kinie[2]. Cechują je powolne ruchy kamery utrzymane w poetyce „slow cinema”, oszczędna gra aktorów i nieraz brak klasycznej linii fabularnej. Do jego najważniejszych filmów zalicza się Przygodę (1960), Noc (1961), Zaćmienie (1962)—nazwane „trylogią alienacji”, Czerwoną pustynię (1964), Powiększenie (1966) oraz Zawód: Reporter (1975).

Największe sukcesy artystyczne święcił w latach 60. XX wieku, niejednokrotnie wzbudzając kontrowersje śmiałością obyczajową swoich dzieł[3]. Antonioni (obok Henriego-Georgesa Clouzot oraz Roberta Altmana) jest jednym z trzech reżyserów w historii kina, którzy otrzymali główne nagrody na trzech najważniejszych festiwalach filmowych w Berlinie, Cannes i Wenecji – zdobył Złotego Niedźwiedzia za Noc (1961), Złotego Lwa za Czerwoną pustynię (1964) i Złotą Palmę za Powiększenie (1967). Co więcej, za Krzyk (1957) otrzymał także główną nagrodę Złotego Lamparta na MFF w Locarno. W 1995 roku podczas 67. ceremonii wręczenia Oscarów otrzymał nagrodę za całokształt twórczości.

Zarys kariery[edytuj | edytuj kod]

Początkowo zajmował się filmem dokumentalnym, by od początku lat 50. konsekwentnie tworzyć własny styl ekspresji filmowej w kinie fabularnym. W 1950 nakręcił swój debiutancki film Kronika pewnej miłości. Jednak prawdziwie wielkie sukcesy nadeszły w latach 60. Wtedy to powstała słynna trylogia o samotności, na którą złożyły się filmy: Przygoda (1960), Noc (1961) i Zaćmienie (1962). We wszystkich tych obrazach wystąpiła Monica Vitti, ulubiona aktorka i muza reżysera.

O sukcesie i renomie Antonioniego najlepiej świadczy nagrodzenie jego filmów głównymi nagrodami na wszystkich trzech wiodących światowych festiwalach filmowych. Zdobył Złotego Niedźwiedzia na 11. MFF w Berlinie za Noc, Złotego Lwa na 25. MFF w Wenecji za Czerwoną pustynię[4] oraz Złotą Palmę na 20. MFF w Cannes za swoje najsłynniejsze dzieło – Powiększenie (1966).

W latach 70. reżyser nakręcił głośny film Zawód: reporter (1975), w którym główną rolę zagrał Jack Nicholson. Później Antonioni tworzył jedynie sporadycznie, a jego filmy nie zyskiwały już takiego jak dawniej uznania. W 1995 otrzymał Oscara za całokształt twórczości.

Wybrana filmografia[edytuj | edytuj kod]

  • 1943 Ludzie znad Padu (Gente del Po)
  • 1948 Oltre l'oblio
Roma-Montevideo
Nettezza urbana
  • 1949 Ragazze in bianco
Sette canne, un vestito
Bomarzo
Przesąd (Superstizione)
L'amorosa menzogna
  • 1950 La villa dei mostri
La funivia del faloria
Uomini in piú
Kronika pewnej miłości (Cronaca di un amore)
Miłość w mieście (L'amore in città)
Dama bez kamelii (La signora senza camelie)
  • 1972 Chung Kuo – Cina
  • 1975 Zawód: Reporter (Professione: Reporter)
  • 1980 Tajemnica Oberwaldu (Il mistero di Oberwald)
  • 1982 Identyfikacja kobiety (Identificazione di una donna)
  • 1989 Kumbha Mela
  • 1989 Roma '90
12 registi per 12 città
  • 1993 Noto, Mandorli, Vulcano, Stromboli, Carnevale
  • 1995 Po tamtej stronie chmur (Al di là delle nuvole)
  • 2001 Il filo pericoloso delle cose
  • 2004 Spojrzenie Michelangelo (Lo sguardo di Michelangelo)
Eros

Nagrody i nominacje[edytuj | edytuj kod]

Nagroda Rok Kategoria Nominowana praca Wynik
16. MFF w Wenecji 1955 Srebrny Lew Przyjaciółki Wygrana
MFF w Locarno 1957 Złoty Lampart Krzyk Wygrana
13. MFF w Cannes 1960 Nagroda Jury Przygoda Wygrana
11. MFF w Berlinie 1961 Złoty Niedźwiedź Noc Wygrana
Nagroda FIPRESCI Wygrana
15. MFF w Cannes 1962 Nagroda Specjalna Jury Zaćmienie Wygrana
25. MFF w Wenecji 1964 Złoty Lew Czerwona pustynia Wygrana
20. MFF w Cannes 1967 Złota Palma Powiększenie Wygrana
35. MFF w Cannes 1982 Nagroda z okazji 35-lecia festiwalu Identyfikacja kobiety Wygrana
40. MFF w Wenecji 1983 Honorowy Złoty Lew — Wygrana
Nagroda Akademii Filmowej 1995 Oscar za całokształt twórczości — Wygrana

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Michelangelo Antonioni w bazie Notable Names Database (ang.)
  2. ↑ a b Michelangelo Antonioni wielkim reżyserem był (pol.). 4 grudnia 2009. s. Newsweek. [dostęp 2017-11-20].
  3. ↑ Ale kino+ Michelangelo Antonioni w Ale kino+ (pol.). 17 lipca 2017. s. Ale Kino+ na YouTube. [dostęp 2017-11-20].
  4. ↑ Lista nagrodzonych Złotym Lwem i innymi nagrodami głównymi na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji [2013-06-02]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. Zmarł Michelangelo Antonioni
p • d • e
Filmy w reżyserii Michelangelo Antonioniego
1950-59 Michelangelo Antonioni Cropped.jpg
1960-69
1970-79
1980-89
1990-99
2000-09

© Materiał pochodzi z Wikipedia i jest na licencji GFDL

Losowe treści:

Wydarzenia

W Moskwie odsłonięto pierwszy w Rosji pomnik Jana Pawła II. Ma ponad 1,8 m wysokości i waży dwie tony.

Rocznice

1871 – zmarł Charles Babbage, angielski, matematyk i mechanik, twórca maszyny analitycznej

1976 – premiera filmu Brunet wieczorową porą

Muzyka

21 listopada ukaże się nowy singiel wokalistki zatytułowany "Marry The Night". Artystka zaprezentowała właśnie okładkę nowego singla. Na singlu usłyszymy także prawdopodobnie kilka remiksów. Jak zdradziła piosenkarka, "Marry The Night" opowiada o jej miłości do swojego rodzinnego miasta.

Sport

Adam Małysz zabierze do Maroka swoją żonę i córkę, które wystartują w rajdzie RMF Morocco Challenge - ta mocno zaskakująca wiadomość wywołała spore poruszenie w polskich mediach.